Aansprakelijkheid voor een gebrekkige opstal: de absolute verjaringstermijn bij een voortdurende schadeveroorzakende gebeurtenis

De bezitter van een opstal kan aansprakelijk zijn voor schade die een ander lijdt door een gebrekkige opstal (artikel 6:174 BW). De vordering op een bezitter van een opstal kan echter door verloop van tijd verjaren. Artikel 3:310 BW bepaalt onder andere dat de vordering tot schadevergoeding in ieder geval verjaart na twintig jaren na de gebeurtenis waardoor de schade is veroorzaakt.

Op 22 maart 2019 gaf de Hoge Raad een oordeel over de aanvang van de verjaringstermijn van een vordering uit artikel 6:174 BW, wanneer de schadeveroorzakende gebeurtenis niet tot één moment kan worden herleid. (ECLI:NL:HR:2019:412)

Het ging om een parkeergarage die in 1966 was gebouwd. Daarbij hoorde een buitentrap die werd begrensd door een muur. In 2015 merkte een bewoner van het tegenoverliggende flatcomplex op dat deze muur scheef stond. Nadat deze bewoner melding had gemaakt bij de gemeente, is de muur weggehaald. Toen is geconstateerd dat de muur door de gronddruk van de oprit geleidelijk scheef is geduwd, verspreid over een periode van 40 jaar (vanaf 1974). Dit kwam omdat de oprit niet was voorzien van een grondkerende constructie. De parkeergarage, eigenaar van de muur, vordert vervolgens schadevergoeding van de bezitter van de gebrekkige oprit voor de schade die hij heeft geleden.

Door de bezitter van de oprit wordt een beroep gedaan op verjaring. Er moet dan worden vastgesteld wanneer de schadeveroorzakende gebeurtenis heeft plaatsgevonden. De schadeveroorzakende gebeurtenis is de druk van de oprit op de muur. Dit vond plaats over een periode van 40 jaar en heeft dus een voortdurend karakter. De Hoge Raad oordeelt dat dan, om onzekerheid over de aanvang van de absolute verjaringstermijn te voorkomen, moet worden aangenomen dat de termijn van twintig jaren begint te lopen zodra de gebeurtenis waardoor de schade is veroorzaakt is opgehouden te bestaan. Het beroep op verjaring slaagde daarom niet.